ur. 22 marca 1786 w Warszawie, zm. 29 maja 1861 w Paryżu

Jeden z najbardziej zasłużonych historyków, działacz polityczny, przywódca umiarkowanie demokratycznego nurtu polskiego ruchu niepodległościowego. Autor pierwszej syntezy dziejów Polski, twórca tzw. Lelewelowskiej szkoły historycznej. Wniósł wielki wkład w rozwój historiografii polskiej. Od 1821 roku profesor historii powszechnej na Uniwersytecie Wileńskim,
w 1825 roku związał się z Towarzystwem Patriotycznym. Przywódca demokratycznego obozu Wielkiej Emigracji, po upadku Warszawy zamieszkał
w Paryżu, który później zamienił na Brukselę. Jako działacz Młodej Polski założył Zjednoczenie Emigracji Polskiej. Kres jego publicznej działalności przypada na okres upadku Wiosny Ludów, kiedy to wycofał się
z życia politycznego. Odtąd utrzymywał się
z wydawnictw naukowych.